Dekret kasacyjny z roku 1819

Ks. Franciszek Borowski

Dekret kasacyjny roku 1819 i jego wykonanie w stosunku do zakonów diecezji sandomierskiej

276 stron formatu B5 (16,5 x 24 cm) w tym wkładka ilustracyjna 16 str. Seria: Biblioteka historii gospodarczej Polski. Broszura klejona, oprawa twarda.

Klinika Języka, wyd. I, Szczęsne 2017

ISBN: 978-83-64197-39-0

O „Klinice języka”

Historia nie musi być nudna. Historia może być (i jest) pasjonująca, jeśli tylko podać ją w odpowiedniej formie. Książki wydawane przez „Klinikę Języka” nie opiewają nieubłaganego postępu i sprawiedliwości społecznej, wręcz przeciwnie patrzą na procesy dziejowe z pozycji kontrrewolucyjnych, dzięki czemu opisane historie nabierają smaku. Niespotykane to od lat spojrzenie na historię i dlatego warte poznania.

Spis treści

LLST PRZESŁANY PRZEZ MIESZKAŃCÓW WSI KRZYŻOWA WOLA

DO WÓJTA GMINY           

WSTĘP          

Źródła

Literatura       

Część I.  DEKRET KASACYJNY

I          Geneza dekretu          7         

II         Sprawa przekroczenia uprawnień przez Delegata

Apostolskiego

Część II. ORGANIZACJA KASATY

I          Przejecie funduszów supresyjnych przez państwo

II         Lustracja i ewakuacja

III       Początki zarządu Funduszem Ogólnym Religijnym

Część III. ZNOSZENIE KLASZTORÓW w DIECEZJI SANDOMIERSKIEJ

Wstęp 

I          Opactwo i klasztor benedyktyński w Sieciechowie

II         Benedyktyńskie Opactwo i klasztor Św. Krzyża

na Łysej Górze          

III       Kameduli w Rytwianach      

IV       Klasztor cystersów w Koprzywnicy 

V         Klasztor cystersów w Sulejowie       

VI       Klasztor cystersów w Wąchocku      

VII      Szkoły związane ze zniesionymi klasztorami męskimi

VIII    Klasztory benedyktynek w Radomiu i Sandomierzu

ZAKOŃCZENIE      

INDEKS NAZWISK

ILUSTRACJE

Fragment tekstu

Do przeprowadzenia ewakuacji, podobnie jak przedtem do okupacji, wyznaczeni byli dwaj komisarze: duchowny i świecki. Po przyjeździe do klasztoru ogłaszali zakonnikom reskrypt o uposażeniu i sporządzali listę osób, którym przysługiwała kompetencja z Funduszu Religijnego. Pensje wypłacały kasy wojewódzkie za okazaniem kwitu zaświadczonego przez policję. Przełożony mógł zebrać kwity wszystkich członków konwentu i w ich imieniu odebrać wypłatę. Pensja przysługiwała od 1 lipca 1820 roku. Podczas ewakuacji każdy zakonnik informował komisarzy o swoich zamiarach na przyszłość. Komisarze pakowali wszelkie srebra, kosztowniejsze aparaty liturgiczne i te opieczętowane odsyłali do Deputacji za pośrednictwem Komisji Wojewódzkiej. Aparaty drugorzędnej jakości mieli obowiązek odesłać do biskupa, zostawiając wszakże na miejscu ilość potrzebną do spełniania funkcji liturgicznych. Jeżeli zakonnicy zostawali w klasztorze, rezerwowano dla nich konieczną ilość sprzętów klasztornych i narzędzi gospodarczych, nadwyżkę sprzedawali komisarze przez licytację. O ile klasztor był opuszczony przez dotychczasowych mieszkańców, licytacji podlegały wszystkie ruchomości. Pierwszeństwo w kupnie dawała Deputacja dzierżawcom folwarków, z podwyższeniem jednak za ten przywilej 10% wartości szacunkowej przedmiotu. Nie wymagało to dodatkowych zajęć, gdyż wszystkie ruchomości były oszacowane przez ekspertów podczas lustracji. W protokóle ewakuacyjnym dawali komisarze swoją opinię co do ewentualnego przeznaczenia kościoła i budynków przyklasztornych: czy nadają się na jakiś skład, założenie fabryki, na sprzedaż przez licytację, czy tylko na rozbiórkę. Tam, gdzie zakonnicy mieli nadal zajmować pomieszczenia klasztorne, komisarze dawali opinię o kosztach konserwacji, koniecznych naprawach i sposobach dozoru na wypadek, gdyby zgromadzenie opuszczało gmachy.